Wat een gezeur!

We zijn 11 maanden op weg in het Traineeship en ondanks dat het niet zo voelt is dat toch al een hele tijd. Aangezien het traject twee jaar zal duren en 11 maanden redelijk in de buurt komt van een jaar zou je kunnen zeggen dat we ongeveer op de helft zitten. Tsjoh wat vliegt de tijd.

Na 6 maanden werd echter abrupt een einde gemaakt aan het werk op het Kroondomein. Digitaal en thuis werken werd van ambitie in een klap noodzaak en we weten daar allemaal de oorzaak van.

Momenteel zitten we alweer zo’n 5 maanden thuis van achter de laptop te werken. En laten we eerlijk zijn. De hele dag naar een laptop staren kan niet goed voor je zijn. Want ja, los van een belletje die zo heel af en toe via de telefoon plaats vindt kan voor de rest zo’n beetje alles onder het kopje ‘’laptopwerk’’ worden geplaatst. Hou jij het nog vol?  

Terug naar het thuisfront

In de spiegel kijkend trek ik helaas de conclusie dat m’n ogen niet meer ovaal maar rechthoekig zijn geworden. Gelukkig stond een van mijn teamgenoten laatst op om een kopje koffie te pakken en werd ik eraan herinnerd dat hij wel degelijk over een stel benen beschikt. Naast de mentale achteruitgang is de ergonomische kwaliteit ook ver te zoeken en is een laptopbochel in de maak. Ik woon namelijk tijdelijk bij mijn ouders en tijdens mijn korte afwezigheid is er reeds beslag gelegd op  mijn oude kamer en bureau door mijn lieve moeder. Laat ik dit even uitleggen.

Mijn vriendin en ik zitten in een overgang tussen twee woningen. Om die tijd te overbruggen en wat geld te besparen besloten we om de huur op te zeggen en samen een paar maanden bij haar ouders te gaan wonen. Toen kwam corona om de hoek kijken en geheel tegen verwachting in bleek het wonen en werken bij je schoonfamilie, afgezien van het perfecte aanwezige bureau, nogal lastig te zijn. Uiteindelijk leek het ons toch het beste dat ik voor de laatste maanden nog eenmalig terug zou keren naar mijn ouders in Monnickendam.

Roze muren op de kamer

Daarom zit ik nu op de oude kamer van mijn zus achter een door mijn vader, met alle liefde, in elkaar geknutseld bureautje waar mijn knieën pas onder kunnen als de stoel op z’n allerlaagste standje staat. De eettafel beneden zou een goed alternatief zijn, maar de constante dreiging dat in deze openbare ruimte iemand kan binnentreden die mijn concentratie zal verstoren houdt mij toch op de, met roze behangen, kamer op de 1^e verdieping.

Nostalgie

Tuin waar ik op uitkijk

Ondanks bovenstaand gezeur geniet ik van het ‘’thuis’’ zijn. Het idee dat mijn opa 75 jaar geleden op precies dezelfde plek zijn dagen sleet aan zijn studie kijkend uit hetzelfde raam als ik doet mij beseffen dat het allemaal zo slecht nog niet is. Net zoals hij de kans kreeg om te studeren hebben wij vanwege de technologische ontwikkelingen nu de kans om waar en wanneer we willen te werken. Nu dit sinds enige maanden noodzakelijk is pakken we dit toch relatief snel op met zijn allen.

Als je het mij vraagt gaan we dan ook een toekomst tegemoet waarbij thuiswerken waar mogelijk de norm wordt. Terugdenkend aan de tijd op het KD bedenk ik me dat daar constant momenten van concentratieverlies waren door korte praatjes met collega’s, geluid of beweging. De situatie is in die zin feitelijk nauwelijks veranderd. Je laten afleiden is een genetisch bepaald fenomeen die je kan verminderen door een rustige werkplek te creëren, maar toch altijd aanwezig is. Ware het niet dat het snel afgeleid zijn evolutionair je kansen op overleving vergrootte, maar die in je nek hijgende sabeltandtijger door de tijd is vervangen door een pop up, een koffiezetapparaat of de zaag van je buurman. Om een lang verhaal kort te maken. Afleiding is overal en concentratie en focus vereist discipline. Wil je dit in je systeem krijgen dan kost dat tijd. Een ergonomisch verantwoorde werkplek valt bovendien ook thuis te creëren. Aan de andere kant moet samenkomen met je collega’s nooit verdwijnen. Al is het alleen maar voor team bonding. Die team bonding nemen wij trainees zeer serieus.

Hereniging

Na elkaar een geruime tijd niet meer in levende lijve te hebben gezien was het daarom tijd voor een hereniging van ons team. Enthousiast werd er een aantal weken geleden een datum geprikt waarop we er met z’n allen op uit zouden trekken op de fiets (niet wetende dat de warmste dag tot nu toe van 2020 ons zou treffen). Een tour door Hollands Kroon met daarbij meerdere rustpunten waar Astrid een stukje geschiedenis over de desbetreffende locaties zou vertellen.

Ondanks de hitte besloten we voet bij stuk te houden en op de fiets te springen. Verrassend genoeg stond er een verkoelend briesje die de hitte een beetje drukte. Dus daar gingen we dan, kop over kop de Gemeente in. We hebben een leuke dag gehad en binnenkort verschijnt er weer een leuke film van trainees on tour. Allemaal kijken dus. Voor nu alvast een fijne vakantie!

_Einde